We gaan richting de kerst. Wat betekent dat? Voor mij in elk geval dat de pauzeknop even wordt ingedrukt. Dit semester ervaar ik als het zwaarste deel van de opleiding. Niet meer ‘gewoon’ natuurkunde of scheikunde, maar alles komt in deze afstudeerfase samen. Nu moet ik laten zien dat ik een startbekwame leraar ben. En hoewel ik al jaren lesgeef, merk ik nu dat het niet vanzelf gaat. Ik moet de lijnen tussen de punten verbinden. Alle kennis die ik tijdens de opleiding heb opgedaan, moet ik nu laten zien en onderzoeken.

Ik heb besloten wat meer rust te creëren door bij mijn studiecoach een gesprek aan te vragen - en voortgangsgesprek. Ergens mis ik de sociale aansluiting van klassikaal loskrijgen of les hebben (Nederlands?). Ik vind het altijd erg prettig om is een groep te zijn en toch enigszins individualistisch er doorheen te gaan. Afgelopen schooljaar ging dat prima, maar hierdoor ben ik wel anderhalf jaar aan het versnellen. 

Tijdens de bijeenkomst over professioneel leiderschap heb ik vooral geleerd dat professioneel leiderschap eigenlijk pas echt aan bod komt ná het professioneel profiel. Eerst moet je weten wie je bent als professional, daarna komt pas de stap om daarin leiding te nemen of richting te geven. Wat ik interessant vond, is dat leiderschap niet losstaat van visie. Een visie kan schuren — met die van het management of met collega’s — en dat hoeft niet verkeerd te zijn. Ik begin te begrijpen dat juist in dat schuren groei kan zitten.

Vanochtend realiseerde ik mij dat ik plichtmatig en als een robot mijn stukjes aan het schrijven ben voor HB. Teruglezend herken ik de inhoud maar niet de persoon die het geschreven heeft. Het drong tot mij door dat kunstmatige intelligentie iets van mij heeft overgenomen waar ik niet blij van wordt en dat is namelijk mijn menselijkheid.

VariatieIn de taal van de zee (nautisch legendarische taal en gebruik hiervan) leeft het woord “meester” voort als iets meer dan een titel. Het is een eretitel, gedragen door hen die met olie aan de handen en kennis in het hoofd de hartslag van het schip bewaken. “Machinisten … vaak ook ‘meester’ genoemd,” schreef Nico Spilt, verwijzend naar het vakmanschap waarvan in de stoomtijd sprake was. Die ene zin vangt een cultuur waarin ervaring, intuïtie en verantwoordelijkheidsgevoel zwaarder wogen dan formele rang. Aan boord was de meester niet degene met een diploma op de muur, maar degene die het schip draaiende hield als alle anderen nog moesten leren luisteren naar het ritme van de motor.

Het valt niet te ontkennen dat ik blij ben dat ik geen tentamens meer hoef te maken. In plaats daarvan mag ik nu volledig werken aan portfolio’s en reflecties. Voor veel mensen is dat juist het lastigste onderdeel van hun opleiding. Ze willen het liefst “hardcore” leren, feiten stampen en cijfers halen. Maar ik ben anders: ik leef op van filosoferen, reflecteren en het vormen van gedachten. En eerlijk is eerlijk, mijn cijfers zijn best hoog omdat ik de stof erg makkelijk in mij opneem en leer. Dit scheelt enorm.