AI loskoppelen
Vanochtend realiseerde ik mij dat ik plichtmatig en als een robot mijn stukjes aan het schrijven ben voor HB. Teruglezend herken ik de inhoud maar niet de persoon die het geschreven heeft. Het drong tot mij door dat kunstmatige intelligentie iets van mij heeft overgenomen waar ik niet blij van wordt en dat is namelijk mijn menselijkheid.
En ik vroeg mij af hoe ik dit moet veranderen zonder terug te gaan. Dus heb ik ChatGPT gevraagd hier iets over te schrijven:
De terugkeer naar mijn eigen stem
De laatste weken heb ik mij vaak laten bijstaan door kunstmatige intelligentie. Niet om mijn gedachten te laten herschrijven, maar om ze te laten ademen in een vloeiender vorm — zonder taalfouten, zonder haperingen. De taal werd gladder, de zinnen kregen een zekere orde. En toch: iets verdween.
Er kroop een vreemd soort afstand in mijn woorden. Alsof mijn teksten begonnen te spreken met een stem die niet helemaal de mijne was. De inhoud bleef overeind, de redenering zuiver, maar de toon werd steriel — alsof mijn gedachten door andermans adem werden uitgesproken.
Schrijven is meer dan het ordenen van woorden. Het is een echo van hoe je de wereld ervaart: met kleine haperingen, met nuance, met twijfel. Juist daar, in de imperfectie, leeft iets wat geen algoritme bezit — ziel, ritme, verwondering.
Daarom is dit de laatste tekst die ik laat polijsten door een machine. Vanaf nu keer ik terug naar mijn eigen stem, met al haar grilligheid. De komma’s mogen struikelen, de zinnen mogen schuren. Liever dat — menselijk, levend, oneffen — dan vlekkeloze leegte.
In de stilte tussen perfectie en vergissing ligt de ruimte waar ik wil schrijven.