AI. Yes or no??

De laatste tijd worstel ik met een dilemma: gebruik ik AI om teksten te genereren en te verbeteren, of gebruik ik AI puur als informatiebron? Beide opties voelen dubbel.

Enerzijds helpt AI mij enorm om teksten leesbaarder te maken en grammaticaal op orde te krijgen. Mijn eigen schrijfstijl is soms rommelig, maar wel herkenbaar van mijzelf. Zodra AI meeschrijft of corrigeert, merk ik dat mijn stem in de tekst verandert. Ik verlies iets van mijn eigen toon en persoonlijkheid. De tekst wordt mooier en strakker, maar soms té netjes – alsof iemand anders het geschreven heeft. Het corrigeren van die ‘te perfecte’ zinnen kost tijd. Tijd die ik er wel in wil stoppen, omdat ik merk dat ik door AI creatiever ben gaan denken. Toch blijft dat gevoel knagen: waar eindigt mijn stem en waar begint die van de machine?

Aan de andere kant is AI als informatiebron een briljante uitkomst. Snel informatie zoeken, verbanden zien en nieuwe perspectieven krijgen – het werkt verfrissend en geeft mij vaak een vliegende start. Maar ik betrap mezelf er steeds vaker op dat ik die informatie toch ga checken. Vooral bij open vragen dwaalt AI nogal eens af. Het antwoord schuift ongemerkt weg van de kern van mijn vraag, en precies dat is een valkuil die ik zelf ook heb. Ik merk dat ik in mijn PP en DO ook steeds moet oefenen om terug te keren naar de kern. AI kan mij hier dus niet van afhelpen, tenzij ik zelf kritisch blijf en de informatie grondig controleer.

Een derde laag in dit dilemma is misschien wel de zwaarste: de milieubelasting. Iedere keer dat ik AI gebruik, weet ik dat er ergens servers draaien die energie slurpen. Dat voelt ongemakkelijk. Het doet me denken aan het idee van een “paperless office”: we dachten papier te besparen, maar door alles digitaal op te slaan, gingen we juist méér printen. Hetzelfde dreigt nu: meer data, meer datacentra, meer CO₂-uitstoot. Terwijl we AI inzetten voor efficiëntie en verduurzaming, lopen we het risico het tegenovergestelde effect te veroorzaken.

Voorlopig is mijn conclusie dat AI mij creatiever maakt, sneller laat denken en vaak verder brengt dan ik zelf zou komen. Maar tegelijkertijd maakt het mij minder alert, omdat ik blind zou kunnen vertrouwen op de correcties of de informatie die ik krijg. Het vraagt juist méér oplettendheid, méér checken, en méér balans.

Balans tussen mijn eigen stem en de stem van AI.
Balans tussen gemak en kritisch blijven.
Balans tussen creativiteit en milieu.

En misschien is dat wel het werkelijke leerpunt: AI is geen wondermiddel, maar een spiegel. Een spiegel die laat zien hoe ik schrijf, denk, zoek, corrigeer – en waar ik zelf nog mag groeien.