Van abstract naar concreet

Vandaag merkte ik iets op dat me zelden overkomt: ik vind het lastig om deze fase te starten. Normaal bereid ik me tot in de puntjes voor. Ik download PowerPoints, verzamel documenten, maak fysieke mappen en zet alles klaar voor de komende periode. Dat geeft rust en overzicht.

Deze start voelt anders. Ik weet welke modules ik moet volgen, maar wat er precies van mij verwacht wordt, is vaag. Moet ik nu al iets doen? Eigenlijk niet. Afwachten zou logisch zijn. Alleen… dat past niet bij mij. Ik wil scenario’s doordenken, keuzes voorbereiden en liever vandaag dan morgen alles gereed hebben. En dat lukt nu niet. Dat schuurt.

De start die niet als start voelt

De fase is nog abstract. Zonder duidelijke kaders mis ik mijn vaste voorbereidingsritueel. Dat maakt me onrustig. Toch herken ik dit gevoel. Tijdens mijn PDG had ik dit ook, bijna de hele opleiding door. Pas bij het praktijkonderzoek kon ik mezelf er 100% in kwijt—daar viel alles op zijn plek. Ik verwacht dat dit in de afstudeerfase opnieuw zo zal lopen.

Mijn houvast: STARR

Om grip te houden schrijf ik elke dag kort in STARR-structuur (Situatie, Taak, Actie, Resultaat, Reflectie). Dat helpt me cyclisch te werken: terugkijken, bijstellen en weer vooruit. Zo borg ik voortgang, ook als de route nog niet volledig uitgestippeld is.

Vooruitzicht: van abstract naar concreet

Zodra ik in Leeuwarden opstart, wil ik de stap maken van abstract naar concreet—zoals een faseovergang in de natuurkunde. Een nieuwe aggregatietoestand: dezelfde inhoud, andere vorm, werkbaar en tastbaar. Misschien is dat ook precies wat natuurkundigen doen als iets nog niet te verklaren is: nauwkeurig observeren, beschrijven wat er wél is, en het proces vertrouwen.

Slot

Ik accepteer dat dit een onwennige beginstand is. Ik blijf schrijven, ordenen en kleine besluiten nemen. De rest volgt. En als het eenmaal stroomt, stroomt het ook echt. We zien vanzelf wel of het een gelamineerde of wervelende stroming is!