Vastlopen #PP #HB

Vandaag merk ik dat ik vastloop met het schrijven en opbouwen van het PP-portfolio. Een paar weken geleden had ik al besloten dat mijn eindproduct een Google NotebookLM-podcast zou worden en dat het geschreven deel de combinatie zal zijn van HB en PP. Nu merk ik dat ik vastloop. Het voelt alsof ik in een eindeloze lus zit die steeds sneller ronddraait.

Het probleem is dat ik makkelijk schrijf en in deze fase mijn werk deels laat beïnvloeden door AI. Het teruglezen van mijn stukjes komt perfect overeen met wie ik ben, en ook de verbeteringen van AI op taalkundig gebied versnellen mijn taalontwikkeling enorm. Maar daardoor produceer ik tekst veel sneller dan ik kan verwerken. Het wordt te groot, en ik zoek steeds meer details, waardoor ik soms de grote lijnen niet meer zie.

Ik stond echt voor de keuze om helemaal opnieuw te beginnen. En dan lees ik de stukjes weer terug en denk bij mezelf: ja, dit klopt wel. Ik ben ook iemand die naïef kan denken en dus ook zo kan schrijven, alsof het een ideale wereld is. Laat dit nou juist soms de manier zijn waarop ik mijn lessen voorbereid en geef. Die filosofische, naïeve wijshedenkenmerken wie ik ben.

Zodra ik gestructureerd feiten ga opdreunen, ben ik mezelf niet meer en loop ik vast. Dat gebeurt nu dus ook. Laat ik maar lekker naïef nadenken over hoe ik zou willen zijn; hierdoor kan ik in gesprek gaan met mijn leerlingen en collega’s om mijn vak betekenis te geven.

Ik heb echt geleerd dat natuurkunde, benaderd vanuit een filosofisch oogpunt, bedenk maar hoe het ook kan zijn!, mij weer in staat stelt om vanuit een kinderlijke interesse les te geven. Ik kijk veel sciencefiction (space-opera’s) en bedenk me bij iedere scène hoe iets dat natuurkundig onmogelijk is, toch mogelijk gemaakt kan worden. Soms ben ik zelf die astronaut in de ruimte. For All Mankind.